oktober 2020
Je hebt de woorden Appellation d’Origine Controlée vast wel eens gezien op een fles Franse wijn. Het wordt vaak afgekort tot AOC en is een Frans kwaliteitskeurmerk op landbouwproducten. Voor wijnen hebben de eisen die binnen zo’n AOC gesteld worden betrekking op bijvoorbeeld het aantal aangeplante wijnstokken, de maximum opbrengst, de verbouwingsmethode, het snoeien en de wijnbereiding. Alle wijnen die in aanmerking komen voor de AOC-benoeming worden elk jaar ingestuurd voor een analyse en een degustatie. Valt een wijn niet binnen de vastgestelde normen, dan mag deze niet onder AOC-label op de markt komen. Zo kan iets heel simpels als een te donkere kleur van een rosé al leiden tot een declassering. En dan wordt het een Vin de Pays of een Vin de France.
In Italië is het geen AOC maar DOC en DOCG, in Spanje DO en DOC, in Oostenrijk DAC. Het zijn allemaal vormen van de Europese Appellation d’Origine Protégée (AOP) en komen neer op het beschermen van de oorsprongsbenaming. In Nederland heet het dan ook BOB, beschermde oorsprongsbenaming.
Elk jaar komen er wel AOP’s bij. Wijnboeren in een bepaalde streek verenigen zich en dienen hun aanvraag in, onderbouwd met een uitgebreide beschrijving van het gebied, de druiven en op welke manier de wijn gemaakt wordt. Uiteindelijk is het de EU die bepaalt of het keurmerk gebruikt mag worden. Om de zaken in goede banen te leiden is er in ieder EU-land een organisatie die de aanvragen verzamelt, screent en vervolgens bij de EU indient. Je begrijpt dat het vaststellen van een AOP een proces van jaren is.
Waarom willen wijnboeren zichzelf zo’n strak keurslijf opleggen? Ze leveren een stuk flexibiliteit in… Maar het levert ook voordelen op – een AOP is een kwaliteitsstandaard en daarmee hopen wijnboeren zich te onderscheiden van de vele andere wijnen van buiten de regio.
Terug naar wijnweetjes